Ruim 1,5 jaar geleden liet ik me in een onbewaakt ogenblik - want in vredige decembermood - door T verleiden tot het rennen van een 5 kilometer. Dat ik al mijn hele leven een bloedhekel aan hardlopen heb, poetste ik gemakshalve uit m'n brein. En met nog drie maanden voorbereiding in het vizier dacht ik: gaat wel lukken. Ja toch? Goedgemutst meldde ik mij op een druilerige januari-ochtend in het Haagse Zuiderpark waar running chick L een beginnerstraining verzorgde. Na de warming-up ('oh, dit was alleen nog opwarmen, djeez!') was ik al wat fleps. Na zegge en schrijve 500 meter 'stoempen' had ik mijn tong op de schoenen hangen, kon het mooie park me gestolen worden en was ik vastbesloten dat dit belachelijke idee van tafel moest. Toen er na krap twee maanden ook nog een blessure bij kwam, wist ik het echt zeker. Dit moest ik maar beter niet doen. 'Gelukkig' was ik niet op tijd hersteld, dus die race in maart heb ik nooit gelopen.
Van de zotte
De wonderen zijn de wereld nog niet uit, want in een volgende vlaag van verstandsverbijstering schreef ik me na het wegvallen van de 5 kilometer voor de dubbele afstand in. Zotte gek die ik was. Nota bene: ik lag nog op de behandeltafel van de fysio! Wat me bezielde, weet ik tot op de dag van vandaag niet. Dat ik deze afstand nog nooit gelopen had, baarde me zijdelings wel wat zorg. Maar, soms is het gewoon beter om niet alles van te voren te weten. Met gezonde zenuwen en hoge verwachtingen sloot ik op de wedstrijddag aan in de startrij voor de 10. Wat een drukkigheid! Ik had nog nooit zoveel idioten in knetterende gifkleuren bij elkaar gezien. In de chaos kreeg ik van de weeromstuit muziek en runapp niet aan de praat en dus stampte ik in volledige onwetendheid de weg op. Na 15 minuten voelde ik al zware marathonbenen. Waar liep ik? Hoeveel kilometer nog? In godsnaam! Slechts de waterposten op 3,5 en 7,5 kilometer waren een ijkpunt voor me. En dan heb je als beginneling ook nog te dealen met de extra frustrerende ontmoediging van alle mensen die jou voorbij snellen.Yes!
Edoch, zonder app maar inclusief hordes hazen die me ingehaald hadden kwam ik dolgelukkig - net binnen de 70 minuten - over de streep. Trots. Maar ook. Wat. Een. Pokke-eind! Dacht ik na dit historische wapenfeit er wel klaar mee te zijn, bleek ik ineens toch een virusbesmetting opgelopen te hebben. Er volgden meer wedstrijden, ik bleef braaf trainen en ontdekte dat ik het leuk vind om on my own het asfalt te verslaan. En dat ik me ooit nog zou opgeven bij een atletiekvereniging om twee keer per week afgebeuld te worden, had niemand - ook ik niet - kunnen vermoeden. Tijdelijk hoor, we gaan 't niet overdrijven natuurlijk. Heel voorzichtig ga ik denken aan een 15. En dat gaat me lukken! De 15 minutes marathon heb ik tenslotte ook overleefd.
Heeft u ze ook in een andere kleur?
Reacties
Een reactie posten