Boeken kaften...?

Met nog een week vakantie te gaan maakt oudste zoon zich op voor de 'middelbare'. Hij heeft er enorm veel zin in! Vooral omdat hij géén ídee heeft wat hem te wachten staat. De wenkbrauwen gingen allereerst al vragend omhoog toen ik zei dat hij in de eerste week zijn boeken moet kaften. "Boeken kaften?" Ja, kaften. Nee, dat lichtje ging niet branden bij hem. Die kan ik alvast in mijn agenda schrijven. Dat hij veel - en dagelijks - huiswerk krijgt, is ook nog niet tot hem doorgedrongen. Voor hem staat volgende week in het teken van kennismaken en de voorpret van de werkweek. "Die is verplicht mam!" 

Vogel

De middelbare school is voor mij een nieuwe fase in het ouderlijk thema 'loslaten'. Toen ik ze naar de basisschool bracht, waren beide kinderen - én ik - er aan toe. Hoe lief, leuk en gezellig ik ze ook vind, tegen de tijd dat ze naar groep 1 gingen vond ik die paar uurtjes 'vrije tijd' op de woensdag écht fijn. Maar de middelbare voelt om de een of andere reden toch anders. Mijn oudste vogel vliegt nu echt uit mijn nest weg. Het persoonlijke contact met de juf of meester verschuift naar virtuele communicatie via de schoolapp. Dagelijks inloggen om van afstand te kunnen volgen wat je kind uitspookt (of niet). Al voor de zomervakantie prentte ik wat afkortingen in mijn hoofd: ov (ongeoorloofd verzuim), bv (boeken vergeten), hv (huiswerk vergeten). Ik ben nog zo naïef om te denken dat ik deze straks niet in de rapportages van oudste zoon ga tegenkomen. 

Kuiken

Gelukkig mag jongste zoon N nog twee jaar naar de basisschool. Waar oudste zoon zich geruisloos voegt in het schoolregime van 'leren & reproduceren', heeft de jongste daar duidelijk meer moeite mee. In de vakantie verzuchtte hij ineens met trillende lip (want al licht nerveus voor groep 7): "J kan veel beter leren dan ik." Klopt, zo zeiden wij, maar jij kan dingen véél beter oplossen. Hij haalt soms capriolen uit waarvan wij niet hadden kunnen verzinnen dat hij ze bedenkt. Zo werd hij eens verrast door het feit dat er geen pleepapier was op de camping-wc. Zou mij niet gebeuren natuurlijk! Voordat ik überhaupt de deur op slot draai, heb ik gecheckt of de wc 'ermee door kan' (het camping-equivalent voor vijf sterren, beter wordt het niet) en of er papier voorradig is. Zoon N niet. In plaats van (A) "mamaaaaaa" te brullen, (B) broek omhoog en door naar het volgende toilet of (C: gruwel) helemaal niet te vegen, besloot mijn jongste kuiken dat je met de zijkanten van je slippers heel goed je gat kunt afvegen (*). Nee. Die had ik niet staan in de lijst van opties. Omdat de exercitie nogal wat tijd in beslag had genomen, vroegen wij licht ongerust waarom hij zo lang was weggebleven. Opgewekt informeerde hij ons over zijn ingenieuze oplossing. Na gedane zaken was hij ook nog zo slim geweest om ergens een stuk zeep te vinden om eerst zijn slippers grondig mee schoon te maken en daarna zijn handen drie keer te wassen. In the end moest ik bekennen: je hebt het in ieder geval wél opgelost. Brengt mij ineens op een idee! Ik kan mijn kuiken natuurlijk vragen om de boeken te kaften van zijn broer. Het mes snijdt aan drie kanten. Als J zelf moet kaften duurt dat én heel lang én het lijkt nergens op. Twee: ik kan mijn agenda vrijhouden. En - hoe goed zal dat voor hem voelen - N krijgt vleugels omdat hij iets beter kan dan zijn broer. Volgens mij heeft hij het zo in het snotje hoe dat moet. Al zeg ik het zelf: ingenieus bedacht. Kind van zijn moeder, dat moge duidelijk zijn. 

(*) N zal het me vast niet in dank afnemen dat ik het 'wc-verhaal' heb verteld. Dus, mondje dicht.

Piece of cake.