Doe ik bij voorkeur veel niets (voor de goede orde: alleen tijdens de vakantie delen echtgenoot en ik deze passie), onze kinderen compenseren ons überluie gedrag ruimschoots door zo'n beetje aan alle georganiseerde activiteiten op de camping mee te doen. Ik zei het al: dat hebben ze niet van ons. Een willekeurige dag: aftrap 11 uur voetbaltoernooi (het ontbijt moest er in geduwd worden, want wij zijn altijd wat aan de langzame kant 's ochtends), daarna dammen bouwen in de rivier, gevolgd door een vossenjacht, waarna met spoed door voor een potje beachvolleybal en als afsluiter een spooktocht in de avond (tot middernacht!). Het is nog net geen schoolregime maar: "We moeten nú lunchen, anders zijn we te laat voor het dammen bouwen." Kolere zeg, we waren er maar druk mee.
Comfort
De spooktocht was nog niet voor iedereen een onverdeeld genoegen. Allereerst omdat het zó eng was dat hordes kinderen gillend en jankend halverwege afhaakten. Een engerd die een kettingzaag in het donkere bos aanzet, is best scary. Achtervolgd worden door twee spoken in een golfkarretje, óók. De helden die het hele parcours volbracht hebben (ook zonen J en N), waren schor van het krijsen. De volgende ochtend beklaagde een gast zich trouwens bij de receptie over het lawaai. "Ik heb verdeurie een comfoooortplek zeg", zo emmerde hij. Die comfortplekken, waar je dus een eigen toilet en douche hebt (ja, jaloers).Jouw beurt
Nog even terug naar die activiteitendrift. Vreemd genoeg is de bruisende inslag van mijn kinderen spoorslags verdwenen als het op andere klusjes aankomt. En ze hoeven beslist niet veel te doen op de camping. Überhaupt hoeven ze niet veel, ook thuis niet. Desalniettemin wordt angstvallig in de gaten gehouden of de een niet meer dan de ander moet doen. "Ik heb gisteren jouw slaapzak óók al recht gelegd, nu ben jij aan de beurt." "Ik heb gisteren het beleg al uit de koelkast gepakt." Nou nou. Op de vooravond van ons vertrek hebben echtgenoot en ik het snot voor de ogen staan om alles in de auto te krijgen. Kinderen de hele dag niet gezien of gehoord natuurlijk, die lagen heerlijk te poedelen in het zwembad (vast en zeker ook voor een wedstrijdje waterpolo en de glijbanenrace). Op de dag van vertrek waren ze hun slaapzak niet uit te krijgen, terwijl echtgenoot en ik al druk doende waren om de laatste spullen er nog bij te proppen (= uitdaging). Na 1.100 kilometer huiswaarts moest alles in de regen (welkom thuis) weer uit de auto gehaald worden. Nee, ze hoefden niet te helpen. Vond ik weer zielig zo met die regen. Zij waren binnen 5 minuten aan de WiFi-lifeline aangesloten. Beetje bijkomen van zo'n drukke vakantie...
Is er hier WiFi?
Reacties
Een reactie posten