What a World

De laatste keer dat ik met wijde broekspijpen (en bizar lange puntschoenen) liep, dateert van vóór de geboorte van oudste zoon J. Nog nergens getekend door de herinneringen aan twee zwangerschappen, kon ik zonder schaamte aan deze bevlieging meedoen. Older and wiser moet ik vaststellen dat sommige modeflaters (en belastend fotografisch bewijsmateriaal) beter in de oude schoenendoos kunnen blijven. Ik noem: beenwarmers (why?). Schoudervullingen (Alexis en Krystle Carrington are over!). De skibroek (twee lompe poten zonder enkel). En wijde broekspijpen. Gewoon omdat ik het weinig flatteus vind en alleen de happy few er mee wegkomt. Tot die categorie behoor ik niet. Low Al jaren intens gelukkig in een  low skinny, blader ik met afgrijzen door de modemagazines waar talloze flared jeans me tegen heug en meug door de strot geduwd worden. Met hoge taille, ook zó nadrukkelijk niet aan mijn figuur besteed. In blinde paniek struinde ik de afgelopen weken het internet al af om te kijk...

Alleen niet alles tegelijk. En dat is toch bar jammer, want in Casa Edison heb ik drie mannelijke exemplaren rondlopen. Hoewel...lopen? Ze zitten eigenlijk meer. Op hun luie reet, loerend op het scherm van een telefoon of een iPad. Of beide, daarover later meer. Terwijl ik als een razende helleveeg door het huis ren met een stofzuiger aan mijn ene arm, een wasmand aan de andere en tussendoor in drie grote slokken een cappuccino naar binnen giet, ligt driekwart van het gezin onderuit gezakt te 'screenen'.  Willen Nou ligt het ook aan mij, dat geef ik onmiddellijk toe. Het feit dat ik multitaskend door de week stuiter, stimuleert de inactiviteit van mijn huisgenoten in hoge mate. Op zich wil echtgenoot namelijk best stofzuigen, "echt hoor". Alleen, zijn tijdspad matcht nooit met mijn agenda. Mijn vraag om iets te doen, impliceert 'nu' met een hele kleine uitloop naar 'snel', maar beide komen in zijn woordenboek schaars voor. Of hij vandaag (een héle...

"Mam. Ik heb een idee." Zo worden acht van de tien vragen kordaat ingeleid door de jongste zoon. Gehard door ervaring kan ik in de meeste gevallen op voorhand al nee antwoorden, maar daar neemt hij geen genoegen (meer) mee. Een opgestoken hand maant: "Nee! Laat me eerst even uitpraten." Nou, hij had zo eens zitten denken. Puberzoon had toch een drukke week achter de rug. Met al die proefwerken enzo. 't Was me wat. Was het nou geen verschrikkelijk goed idee als we daarom dan pizza gingen eten. Ik aarzelde een nanoseconde en dus zette hij zijn betoog ferm door. Want, zo voegde hij er aan toe, zelf had hij natuurlijk ook een barre schoolweek achter de rug. Met een toets voor topo, sjongejonge! Waar hij, per slot van rekening, maar mooi een 10 voor gehaald had. Dit laatste uit de categorie bonusargumenten (altijd in ruime voorraad aanwezig).  Pats! Nee, aan goede ideeën ontbreekt het hem niet.  Naarmate hij ouder wordt, leert hij ze ook steeds...

Herfstvakantie! Daar waren we aan toe. Niet in de laatste plaats vanwege een puberzoon die op zijn tandvlees liep. Moedig heeft hij zich door het oerwoud van schriftelijke overhoringen en proefwerken gesleept. Wij ook trouwens! Tranen bij de hoeveelheid stof voor de Engelse toets moesten we fier de kop indrukken door aan te geven dat hij het meeste al minstens drie keer eerder geleerd had. Paniek toen er een avond van tevoren nog zoveel in het hoofd gestampt moest worden over verschillende soorten religies, moest gesust worden met "een 7 is ook ok" (de paniekzaaier haalde overigens een 10). En de overgrote inzet - ook 's ochtends voor 7 uur worden de boeken nog een keer opengeslagen - wordt door ons bewonderenswaardig geprezen. Kortom, we zijn er maar druk mee.  Streng Voor een ouder is een puber op de middelbare beslist geen sinecure. Je sust, pampert en support wat af. Dat kan ik me van mijn ouders echt niet herinneren. Sowieso is de middelbare schooltijd in mijn g...

Schooljaar 2015-2016 gaat beslist als uitdaging bijgeschreven worden in ons Handboek voor Ouders (dat boek dat je gaandeweg zelf invult, omdat niemand je van te voren vertelt hoe het moet). Puberzoon is na een paar weken ontwaakt op de middelbare en het jongste kuiken is ondergedompeld in de werkelijkheid van groep 7. In beide gevallen liggen educatieve wegversperringen op de loer. Brugpieper beklaagt zich dagelijks over de hoeveelheid huiswerk en schriftelijke overhoringen. Zijn speeltijd op de PlayStation is zorgwekkend geminimaliseerd, aldus de 12-jarige. Driftig zoeken wij in het handboek naar Motiverende Peptalk. Steevast eindigend met het zwaktebod  'dat wij dit vroeger ook allemaal moesten doen, dus hup aan de slag'.  Dress De jongste moet ook aan de bak, want het voorlaatste jaar van de basisschool is belangrijker dan groep 8 (waar het leven louter lijkt te bestaan uit leerstof herhalen, werkweek en musical). Nee, dan groep 7. Er moet serieus huiswerk gemaakt en g...

Nietsvermoedend scrolde ik op een regenachtige middag over het scherm van de wakkere krant van Nederland. Mijn muis bleef hangen bij een artikel over 'kampeer-families'. Elk jaar naar hetzelfde land, op dezelfde camping, met dezelfde buren. Dat schijnt het nieuwe hip te zijn. Je kerstvakantie koortsachtig besteden aan de zoektocht naar een nieuw tentenparadijs op aarde is echt niet meer nodig, aldus de reis-trendwatchers. So far, so good. Het venijn zat iets verderop in het artikel. Glamping is 'uit'! Bruut ingeruild voor een nieuwe trend: 'bamping'. Say what?! Back to the basics. Het klamme zweet brak me uit. Beleving Bamping dus. Nader omschreven als een primitieve en minimalistische natuur-kampeerbeleving. Vergeet wasmachine (OMG!) en winkel. Een koelkast? Of je gek geworden bent. Streep die warme douche ook maar door, je springt iedere ochtend het koude meer in. En wat nou koken op gas, roosteren boven het houtvuur zul je. Dat laatste vind ik additionee...

De vraag of puberzoon al uit de veren is, kunnen we tegenwoordig vanuit onze masterbedroom boven monitoren. Een dikke walm Axe Gold Temptation (écht, zo heet het) dampt de trap op en blijft lange tijd hinderlijk hangen in ons huis. Mijn goedbedoelde advies over het gebruik van 1 'spriets je ' slaat hij dagelijks in de wind met een paar ferme 'sprietsen' onder de oksels. Mensen met bronchitis en andere astmatische klachten kunnen Casa Edison in de ochtend beter mijden, want de geur beneemt je letterlijk de adem. Kampend met een lichte verkoudheid moest ik me al voor het ontbijt hoestend door een mensonterende Axe-muur ploegen.  Zure meloen Het ís even wennen dat er een kind in huis woont dat zich ineens bekommert om zijn uiterlijk. Naast deo moet namelijk ook het kapsel iedere dag nauwkeurig gestyled worden. Niet met een gelletje huismerk-Etos. Duh! Nee, graag de stevigste wax van de Turkse kapper. Mocht je behangplaksel op zijn, deze wax is waarlijk een goed alt...

Week 1: "Supergaaf mam, deze week kennismaking, het rooster doornemen en donderdag gaan we sporten." Week 2: "Dikke poep zeg, wat een boeken. Kijk dan. Voel eens! En daar moet mijn gymtas nog bij. Ik kan niet eens normaal fietsen zo." Week 3 (zucht): "Mam. Ik heb het écht druk. Vorig jaar kon ik iedere dag gamen en tv-kijken en nu heb ik echt nergens meer tijd voor. Ik moet alles plannen." Het moge duidelijk zijn. Puberzoon staat weer met beide benen op de grond. De ware omvang van de middelbare school is als een mokerslag aangekomen. En ja, hij snapt ook wel dat het er bij hoort. En dat het na een week of wat gaat wennen. En dat hij zich er ook wel doorheen zal slaan. Maar 'gottegot', het valt wel tegen zeg! Check? In de derde week stonden er al drie schriftelijke overhoringen ingepland. "En volgende week een repetitie. Die drie keer meetelt! Mam, begrijpen ze dan niet dat je pas net op de middelbare school zit?!" Gaat je laatste hal...

In een jeugdig verleden luisterde ik graag naar de muziek van Kenny G. Vooral bekend van de sopraansaxofoon waarmee hij cd na cd vol schetterde met - zoals mijn broer dat huiverend omschreef - 'zitkuil-muziek'. Voor de jongelui van nu: de zitkuil was een ware hype in de jaren zeventig ( van de vorige eeuw ja ). Midden in je woonkamer belandde je in een vierkante bak van een meter diep waar je gedwongen cosy in een overdosis kussens wegzakte.  Visjes Ik moest er aan denken toen zondag het tweede seizoen van Heel Holland Bakt begon. Het zoveelste reutel-de-keutel-programma waar je eigenlijk niet naar wil kijken, maar eenmaal per ongeluk in een aflevering beland, kun je al snel niet meer zonder. Soesjes die inzakken, de glazuurlaag die mislukt, de oven die te heet staat, geschifte slagroom en andere ellende. Iedere aflevering is 'het bal' en het verloop van een uitzending is dus redelijk voorspelbaar. Daarmee kan het worden toegevoegd aan mijn selectie favoriete vissen...

Mannen, sla deze maar over. We gaan het hebben over een vrouwending. Meisjes onder elkaar dus. Het kwam een beetje door het vrijgezellenfeest van M waar we via de prosecco (ja, schenk nog maar een keer bij) en schalen vol verboden koolhydraten moeiteloos overschakelden van "He hoi, hallo" naar lichaamsbeharing. We kenden elkaar vaag of nog maar net, maar met een gevuld glas bij de hand babbelden wij al snel over 'de dag die je wist dat zou komen'. Maar dan liever niet. Het moment dat je gedachteloos je oorbellen in doet, je lippenstift bijwerkt of je haar föhnt en tot slot je huid van dichtbij aan een inspectie onderwerpt. Hier een rimpel, daar een plooi. En ineens! Ontdek je een dikke, vieze, zwarte haar onder je kin. Imposant lang ook tegen de tijd dat je 'm in de smiezen hebt gekregen. En je vraagt je af. Hoe lang zit die heksenhaar daar al? Hoe heb je hem in vredesnaam over het hoofd kunnen zien! Waarom heeft niemand iets gezegd! Het voelt alsof je weken met j...

De buren gaan trouwen. En ze gaan All. The. Way. Dat betekent dat je een dag of 427 voor je trouwdatum al driftig door het opgetrommelde bruidspersoneel wordt aangespoord om "vaart te maken met alles te regelen". En er komt wat op je af. Zo! De datum (hangt onverbiddelijk samen met >), een locatie (in de tuin of binnen proosten), dé jurk (kort, of toch lang), schoenen (welke kleur en hoeveel cm hak), de inwendige mens (over biologische appelsap en of een patatje mayo nou wel of niet mag), de fotograaf (éindelijk iemand gevonden, kan hij niet!) en schoteltjesgeld. Van dat laatste had ik nog nooit gehoord. Er ging een wereld voor me open. Al was het maar vanwege de indrukwekkende organisatieskills die je voor zo'n event in je mars moet hebben.  Rommel Echtgenoot en ik trouwden stiekem en simpel. En bovenal: snel! In minder dan vijf minuten had echtgenoot na 13,5 jaar tegenstribbelen het jawoord uit zijn tenen getrokken. Stressloos gingen wij aansluitend met zijn 14-...

Ruim 1,5 jaar geleden liet ik me in een onbewaakt ogenblik - want in vredige decembermood - door T verleiden tot het rennen van een 5 kilometer. Dat ik al mijn hele leven een bloedhekel aan hardlopen heb, poetste ik gemakshalve uit m'n brein. En met nog drie maanden voorbereiding in het vizier dacht ik: gaat wel lukken. Ja toch? Goedgemutst meldde ik mij op een druilerige januari-ochtend in het Haagse Zuiderpark waar running chick L een beginnerstraining verzorgde. Na de warming-up ('oh, dit was alleen nog opwarmen, djeez!') was ik al wat fleps. Na zegge en schrijve 500 meter 'stoempen' had ik mijn tong op de schoenen hangen, kon het mooie park me gestolen worden en was ik vastbesloten dat dit belachelijke idee van tafel moest. Toen er na krap twee maanden ook nog een blessure bij kwam, wist ik het echt zeker. Dit moest ik maar beter niet doen. 'Gelukkig' was ik niet op tijd hersteld, dus die race in maart heb ik nooit gelopen. Van de zotte De wonderen ...

Een paar feiten vooraf. Voordat we gelijk al heibel in de tent hebben. Alle clichés over vrouwen en voetbal zijn op mij niet van toepassing. Dat durf ik met een gerust hart te zeggen. Ik sta elk weekend langs de kunstgras zijlijn om mijn voetballende kindergrut te supporten. Behoudens kou en regen heb ik daar bovendien ook nog eens plezier in (Waarom is het seizoen eigenlijk altijd voorbij als de thermometer 'fijn-langs-de-lijn' aangeeft?). Ik ben geen moeder die haar kind met gierende banden afzet bij de trainingen. Nope, elke week present. En hé, vraagje. Welke profvoetballer rondde een academische opleiding af? Nou... Graeme Rutjes. Keje Molenaar ook trouwens. Nee, over voetballers en studeren gaan we verder geen flauwe grappen maken. Oh en dan nog dit, ik weet toevallig ook wat buitenspel is! Casa Edison Toen echtgenoot mij pas had leren kennen, belde hij op een avond eens spontaan bij me aan. Bijna was hij flauwgevallen bij de voordeur, want ik keek naar een voetbalwe...

Als opgeladen zonnegodin wachtte mij in de laatste week van de zomervakantie nog een jaarlijks terugkerend klusje: s choolspullen aanschaffen. Wachten tot de laatste week is niet sli-him. Weet ik toch. Dan sta je óf voor lege schappen ofwel in ALLE Bruna-filialen liggen alleen nog een  overdosis Stabilo-puntenslijpers voor linkshandigen (zoiets als de invalideparkeerplaats die ook vaker niet dan wel gebruikt wordt), roze agenda's met bloemetjes en "hele stomme" schriften. En hele stomme schriften is geen optie als je naar de middelbare gaat. Come on zeg! On and on Dus: pennen, schriften, kaftpapier (*), geodriehoek, passer, potlood, gum, rekenmachine (huppeldepup xx met multiview), woordenboek ("Zo dik!?!"), schaar, lijm, een dummy voor tekenen ("Heb ik die nodig dan, ik vind tekenen helemaal niet leuk!"), kleurpotloden, etui, earplugs, zaalschoenen, and so on and on. Een deel kon ik online bestellen. In het winkelwagentje, klik en hup-heerlijk-kl...

Thuisgekomen van vakantie is mijn huis voor een aantal dagen omgetoverd tot het decor van 'Mijn leven in puin'. Er ligt een wasmachine-marathon te schreeuwen om aandacht in de gang, overal staan kratten, liggen spullen en struikel je over slaapzakken en kabels. Is op de heenreis alles behoorlijk doordacht bij elkaar geplaatst, op de terugweg geldt maar een regel: waar nog een gaatje is. En zo komt het dus ook uit de auto. Echtgenoot en ik - op vakantie vredig alle dagen passief doorbrengend - lopen daags na terugkomst een geheel eigen pad. Waar ik als een razende heks alles in 1 dag wil opruimen, vindt echtgenoot het bij voorkeur prima als alles nog even blijft liggen. Natuurlijk, hij is moe van de terugreis (hij rijdt het hele stuk, ik rij niet graag in 't buitenland). Begrijp ik. Maar toch.  Fluks vs nurks In de loop van de jaren hebben we elkaar halverwege gevonden in de 'fluks vs nurks'-battle. Je leert tenslotte leven met elkaars eigenaardigheden. Ik vraag...

Met nog een week vakantie te gaan maakt oudste zoon zich op voor de 'middelbare'. Hij heeft er enorm veel zin in! Vooral omdat hij géén ídee heeft wat hem te wachten staat. De wenkbrauwen gingen allereerst al vragend omhoog toen ik zei dat hij in de eerste week zijn boeken moet kaften. "Boeken kaften?" Ja, kaften. Nee, dat lichtje ging niet branden bij hem. Die kan ik alvast in mijn agenda schrijven. Dat hij veel - en dagelijks - huiswerk krijgt, is ook nog niet tot hem doorgedrongen.  Voor hem staat volgende week in het teken van kennismaken en de voorpret van de werkweek. "Die is verplicht mam!"   Vogel De middelbare school is voor mij een nieuwe fase in het ouderlijk thema 'loslaten'. Toen ik ze naar de basisschool bracht, waren beide kinderen - én ik - er aan toe. Hoe lief, leuk en gezellig ik ze ook vind, tegen de tijd dat ze naar groep 1 gingen vond ik die paar uurtjes 'vrije tijd' op de woensdag écht fijn. Maar de middelbare voelt...

Doe ik bij voorkeur veel niets (voor de goede orde: alleen tijdens de vakantie delen echtgenoot en ik deze passie), onze kinderen compenseren ons überluie gedrag ruimschoots door zo'n beetje aan alle georganiseerde activiteiten op de camping mee te doen. Ik zei het al: dat hebben ze niet van ons. Een willekeurige dag: aftrap 11 uur voetbaltoernooi (het ontbijt moest er in geduwd worden, want wij zijn altijd wat aan de langzame kant 's ochtends), daarna dammen bouwen in de rivier, gevolgd door een vossenjacht, waarna met spoed door voor een potje beachvolleybal en als afsluiter een spooktocht in de avond (tot middernacht!). Het is nog net geen schoolregime maar: "We moeten nú lunchen, anders zijn we te laat voor het dammen bouwen." Kolere zeg, we waren er maar druk mee. Comfort  De spooktocht was nog niet voor iedereen een onverdeeld genoegen. Allereerst omdat het zó eng was dat hordes kinderen gillend en jankend halverwege afhaakten. Een engerd die een ketting...

Hé t nadeel van een katoenen paleis is dat het droog ingepakt moet worden. If not, dan trek je het een jaar later beschimmeld uit de opslag. Overbodig te zeggen dat regen vlak voor departure door mij niet echt op prijs gesteld wordt. Et voilá, worden we donderdag nog even getrakteerd op een enorme plensdag. Zo! Om de klamme hut en natte spullen te ontvluchten, besloten wij maar een dagje naar Nímes te rijden. Wat we daar gezien hebben? Weinig, want ook daar goot het troosteloos de hele dag. Wel hebben we vijf sportzaken uitgekamd waardoor zoon J nu zijn PSG-tenue compleet heeft. Blij kind nummer 1. Zoon N huppelde de winkel uit in zijn nieuwe All Blacks rugbyshirt. Blij kind nummer 2. Echtgenoot vertoefde weer enige tijd in een Nike-walhalla; doet hij graag! Blij 'kind' nummer 3 dus. En ik kocht nog maar 's een renbroek. Kim K. Die aankoop is een beetje ter compensatie van het feit dat ik hier niets gedaan heb aan mijn hardlooptrainingen. Allereerst schrok ik behoorl...

Zodra de vertrekdatum in zicht komt, begin ik lichtelijk onrustig te worden. Ik ruik de stal en mijn volledig inactieve status slaat als een blad aan de boom om in efficiency als vanouds. Terwijl echtgenoot het liefst de boel wil rekken tot de allerlaatste seconde, begin ik pak 'm beet drie dagen van tevoren al de eerste spullen in te pakken. Liever eerder, maar daar krijgt echtgenoot uitslag van. Als het aan mij lag, zette ik de wekker op de dag van vertrek om asap in de auto te zitten. Heeft volstrekt geen zin met een echtgenoot die iedere vorm van planning niet in zijn genen heeft zitten. Komt bij dat ik me met het inpakken voor de terugreis - prop alles maar waar nog een gaatje zit (dus hoe moeilijk kan het zijn?) - óók niet mag bemoeien. Amai! Maar het kan altijd nog erger. Zo hadden wij eens plezante zuiderburen naast ons staan. Vier kinderen met ons pap en ons mam. Zij hadden thuis waarschijnlijk iets te enthousiast het spel 'We gaan op vakantie en nemen mee......

Cynisch: "Ik kan zeker weer eerst twee uur zitten wachten voordat jullie alles gedaan hebben wat jullie moeten doen. Sjonge jonge." Getergd: "Ja, ga maar janken jij" (dochter rent overstuur de tent in). Bars: "Dames, we-de-rom (!!!) een waarschuwing, wát zijn jullie aan het doen?" Gebiedend: "Dáár ligt nog rommel, en daar. Kijk dan. Opruimen. Nú!" Geïrriteerd: "Ik stop maar met preken nu, want dat heeft zo te zien toch geen zin." Vermomd 'Onze vader' zit niet in de hemel, maar schuin boven ons op de camping met zijn gezin. Vermomd als azijnzeikerd eerste klas. Hij heeft zijn goedgemutste alias beslist niet meegenomen. Vanuit mijn stoel aanschouw ik dagelijks het gezeur van 'onze vader' 1 etage boven ons. Ik zie met lede ogen aan dat zijn vrouw maar opgehouden is met antwoord geven. Zij ploft meermaals moedeloos in een stoel met een verdrietig gezicht. De twee kinderen hoor ik ook amper. Alleen zijn gezeik is er, ...

Wat wij zoal doen tijdens onze vakantie? Onthutsend veel niks eigenlijk. Ik ben er maar eerlijk over. Vol bewondering volg ik in de zomervakantie de fotoseries van veel, vaak ook verantwoorde, activiteiten: musea bezoeken, 6 uur kanovaren en voor dag en dauw wandelen in de bergen. Een klein knaagdiertje ergens in mijn achterhoofd vindt dat ik dit óók moet doen, maar 't komt er niet van. Onze zonen J en N grasduinen gezellig de hele camping over, slepen her en der een sliert vriendjes mee en vermaken zich de hele dag bij zwembad en rivier. Na het eten halen ze hun dagelijkse dosis Wi-Fi bij de receptie. Wij staan bij 't paleis paraat als ze "dorst en honger" hebben. Echtgenoot is drie weken lang niet uit zijn hangmat weg te timmeren. En ik heb eindelijk tijd om me de hele dag te verstoppen in een boek. Een bezigheid waar ik me thuis te weinig tijd voor gun.  Schuifelen Vakantie is voor mij dus letterlijk drie weken niks doen. De vraag 'wat eten we vandaag...

De strikte taakverdeling tussen echtgenoot en mij op de glamping betekent dat hij kookt en ik twee keer per dag naar de wasbak sjok met een krat vol afwas. Die krat was nog een heus dingetje, want echtgenoot had ooit een afwaszak - een zak ja! - gekocht. "Echt heel handig", claimde hij zijn aankoop. "Echt niet!", riep ik ieder jaar. De bedoeling van die zak is dat deze, eenmaal gevuld met water, als het ware vanzelf rijst en blijft staan. Zeiden ze in de kampeerwinkel. Herhaalt ook echtgenoot ieder jaar. Werkt voor geen meter! De afgelopen twee jaar werd ik door mijn lieve sis W uit de brand geholpen met een fijn afwasteiltje. Maar dit jaar stond ik als vanouds weer vloekend te klooien met die rotzak. De krat mocht ik bij de gratie God's kopen, mits ik hem niet meeneem naar Nederland. Corvee Toen onze lieve vrienden G&R twee dagen ons kampeerpaleis bezochten, vroeg hun vierjarige zoon J bij het zien van mijn krat: "Is dat jouw afwasmachine?...